У гэты дзень жыхарамі Беларусі адзначалася свята Мельнікаў. Здаўна праца млынара паважалася і шанавалася. Бо ў вёсцы без млынара-ніяк. Асабліва гэта выяўлялася восенню, калі ўраджай быў сабраны, а на сталы так і прасіліся свежыя караваі. Аднавяскоўцы заўсёды імкнуліся дагадзіць прадстаўнікам гэтак старажытнай прафесіі, бо ад іх наўпрост залежала якасць ўжытнага хлеба. Таму часцяком млынары з'яўляліся заможнымі сялянамі. Бо нездарма ў народзе хадзіла такая прыказка: «Мельнікава карова, дзеўка папова і эканомава кабыла ніколі галоднымі не былі».
Здаўна з млынамі звязваліся розныя легенды і байкі. Часцей за ўсё гаворка ў іх ішла аб якія жывуць сярод жорнаў ведзьмаках. Яшчэ казалі (мабыць, ад зайздрасці), што яны круцяць крылы млына, калі няма ветру, і носяць цяжкія мяшкі, дапамагаючы гаспадару. Гаспадар жа ў выглядзе платы дазваляе ім жыць пад дахам млына.
А яшчэ складалі казкі пра млынароў, ледзь-ледзь страшныя, трохі падступныя і містычныя. І дагэтуль у Беларусі распаўсюджаная народная гульня» Млын " – вясёлая і гарэзная. Усе гульцы станавіліся ў круг, далей адзін ад аднаго. І па крузе кідалі мяч. Паступова, тэмп гульні павялічваўся, нібы крылы млына, што набіраюць сілу ад ветру. Мяч мільгаў усё часцей, а хто не змог яго злавіць – выбываў з гульні. Пакуль не застаўся самы спрытны і ўдачлівы гулец.